Aktualności

Stefan Eitner – powstaniec wielkopolski, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari

Stefan Eitner urodził się 17 sierpnia 1886 roku w Gostyniu. Jego rodzicami byli Stanisław i Elżbieta z domu Lekowska. Po ukończeniu siedmioklasowej Szkoły Powszechnej wyuczył się dekarstwa u swego ojca i pracował u niego aż do powołania do służby wojskowej. Od 1907 roku służył w 155 pułku piechoty niemieckiej.

Po odbyciu służby wojskowej w 1909 roku podjął ponownie pracę u ojca. W 1912 roku na ćwiczeniach rezerwy został mianowany do stopnia kaprala. W sierpniu 1914 roku wskutek mobilizacji powołano go do wojska i wcielono do 37 pułku piechoty niemieckiej z którym 14 sierpnia wyruszył na front niemiecko-francuski. W 1916 roku został mianowany zastępcą oficera. Na froncie niemiecko-francuskim przebywał bez przerwy do 31 sierpnia 1918 roku.

Po powrocie z wojny wstąpił w szeregi powstańców wielkopolskich. W kwietniu 1919 roku zorganizował w Jarocinie 3 kompanię karabinów maszynowych 8 Pułku Strzelców Wielkopolskich, którą dowodził do marca 1920 roku na froncie polsko-niemieckim, a na froncie polsko-bolszewickim do grudnia 1920 roku. W październiku 1919 roku został mianowany podporucznikiem. Na froncie polsko-bolszewickim brał udział w ofensywie na Kijów, w bitwie nad Berezyną, w bitwach odwrotowych pod Warszawą i w kontrofensywie. Za walki na froncie polsko-bolszewickim został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyżem Walecznych (rozkaz IV Armii L. dz. 3515/21 oraz rozkaz M.S. 6535/21 G.M.I.). Odznaczono go także Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości. Uzupełnił wykształcenie do 6-ciu klas gimnazjalnych, co dało mu możliwość pozostania dalej w służbie wojskowej na stanowisku oficera zawodowego. W 1921 roku został mianowany porucznikiem, a w 1924 roku kapitanem ze starszeństwem. Stacjonował w 62 Pułku Piechoty w Bydgoszczy, będąc w stopniu porucznika powierzono mu stanowisko oficera broni pułku, które pełnił do czerwca 1923 roku. Potem został dowódcą kompanii, którą dowodził do czerwca 1925 roku. Następnie został wyznaczony na oficera do spraw materiałowych i pozostał na tym stanowisku do kwietnia 1927 roku. Potem rozkazem dowódcy O.K. VIII przeniesiono go do Szkoły Podoficerów Zawodowych Piechoty w Grudziądzu na stanowisko kwatermistrza, które pełnił do 31 sierpnia 1932 roku - wtedy przeniesiono go w stan spoczynku. Zmarł po ciężkiej chorobie 30 grudnia 1937 roku w szpitalu w Toruniu i tam został pochowany.

Info: Maciej Gaszek & Mariusz Sobecki (GaSo)

 

Wróć