Aktualności

Zachęcamy do zapoznania się z historią kościoła w Siemowie, którą opracowaliśmy na podstawie zapisków księdza Edmunda Stankiewicza.
Wieś Siemowo należała do Zgromadzenia Benedyktynów w Lubiniu, którzy pierwszy siemowski kościół parafialny wybudowali nie wiadomo kiedy, choć niektóre zapiski podają, że mógł to być 1438 rok, a budowniczym był opat Stefan. Był to kościół drewniany pw. św. Marii Magdaleny, który spłonął w 1663 roku. Na jego miejscu prędko wybudowano kapliczkę drewnianą, która stała do 1684 roku. W tym roku właśnie postawiono nowy kościół, także drewniany, na jego miejscu rząd pruski w 1880 roku wybudował kościół w stylu gotyckim. Konsekracji dokonał w 1889 roku ksiądz biskup Likowski, a kościół podlegał pod opata lubińskiego. W 1414 roku zawarta została umowa między Maciejem opatem lubińskim, a Mikołajem proboszczem lubińskim, według której Siemowo proboszczowi lubińskiemu w dowód wdzięczności dawać musiało dziesięciny. Przy kościele w Siemowie od 1716 roku istniało Bractwo Dobrej Śmierci. Dalej autor wspomina o spisie beneficjentów siemowskich obejmujący lata 1613-1821 sporządzony przez benedyktyna księdza Marcina Bystrzyckiego. Jeden z nich był malarzem, który przyozdobił kościół siemowski rozmaitymi obrazami. Prawdopodobnie wymalował także obraz Matki Boskiej na Świętej Górze w Gostyniu, a ponadto konterfekt (portret, wizerunek) Matki Boskiej znajdujący się po prawej stronie ołtarza św. Anny w Gostyniu. Pierwszymi beneficjentami byli benedyktyni, którzy zwykle po kilku lub kilkunastu latach duszpasterzowania wracali do klasztoru w Lubiniu. Natomiast pierwszego świeckiego beneficjenta wymienił ksiądz Stankiewicz, był nim Albertus Krekwicz, który po ośmioletniej pracy w latach 1639-1648 zrezygnował z funkcji i został zastąpiony na kolejne 3 lata przez kapłana świeckiego Ignatiusa Cenarskiego. Po nim, od 1653 roku duszpasterstwo sprawowali benedyktyni, z których najznamienitszym wymienia się księdza Marcina Bystrzyckiego. Objął on parafię w 1682 roku, odrestaurował kościół, wybudował dwie kaplice, powiększył wieżę, zbudował plebanię, budynki gospodarcze i studnię. Ostatniego z benedyktynów wymienia autor Pawła Szulczewskiego, którego sekularyzacja nastąpiła 31 października 1836 roku (urząd proboszcza sprawował przez 18 lat), a z późniejszych proboszczów kanonika honorowego księdza Jakuba Krygiera zmarłego w 1904 roku i księdza Jana Chryzostoma Dziubka zmarłego w 1919 roku.

Info: Maciej Gaszek & Mariusz Sobecki (GaSo)